Financiële onzekerheid staat zeker in mijn top 3 van grootste angsten. Ik ben een gewoontedier en vind het erg fijn als er eind van de maand een bedrag gestort wordt, zodat ik mijn vaste lasten kan betalen en leuke dingen kan doen. Ik heb mij hier jaren door laten leiden. Ik heb mijn keuzes hierop laten baseren. Maar nu doe ik het anders.
"Ik vond het heel moeilijk dat je ziek was, maar ik vind het wel knap van je want je wou naar de hemel toe gaan en dat heb je nu gedaan." Op het moment dat ik Esmée vroeg of ze wat wou zeggen op de uitvaart van Opa is ze direct naar haar kamer gegaan met pen en papier. Binnen een paar minuten had ze een verhaal op geschreven. Recht uit haar hart wat ze graag in de kerk voor Opa wou voorlezen. Opa is op 10 oktober j.l. overleden………..
Het is alweer even geleden dat ik op het terras zat. Heerlijk buiten in het zonnetje met een kop koffie. Ik vind het fantastisch om naar de diversiteit op straat te kijken. Om daar mijn eigen verhaal van te maken. Op het moment dat er iemand langsloopt gaan mijn gedachten met mij op de loop. Zo hé, die is dik, dun, heeft veel make-up op, dat kan ze beter niet aan doen. Moet je die eens zien “dat ziet er toch ook niet uit”. Ik hoor mezelf en anderen om me heen. Ik heb een oordeel over iemand zonder dat ik diegene ken. Ook heb ik veel oordelen over mezelf…
Het is nog geen bedtijd! Vanaf Esmée haar 2de jaar begint het inslapen slechter te worden. Ik merk dat ik hierdoor zelf al in de stress begin te schieten als het tegen bedtijd aankomt. Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze rustig gaat slapen? Rustig…. in ieder geval snel, zodat ik ook nog wat aan mijn avond heb!
Ziektekostenverzekeringen van veel bedrijven in Japan bieden gratis vervoer en gidsen naar groene gebieden buiten de stad aan. Hiermee hopen ze het aantal doktersbezoeken te verminderen, want er is geen medicijn die beter is dan de geneeskrachtige werking van de natuur. Op momenten dat ik niet lekker in mijn vel zit vind ik het heerlijk om de natuur in te gaan.
Al jaren is hij als internationaal chauffeur de hele week weg. Op het moment dat hij binnenland gaat rijden krijg ik verwachtingen. Deze verwachtingen komen niet uit, waardoor ik gefrustreerd raak. En deze frustratie uit ik op degene die het dichtste bij me staat Robert-Jan. Toch is hij niet degene die deze verwachtingen heeft gecreëerd dat ben ik zelf.
Na een wat stressvolle week ben ik nu belandt in een café waar ik rustig deze blog kan gaan schrijven. Op één of andere manier lukt het me thuis niet om deze ruimte te creëren voor mezelf. Wat eigenlijk best gek is. Als ik namelijk vertel waar ik mee bezig ben vindt iedereen het thuis helemaal prima dat ik met de laptop aan tafel zit. Toch zit er iets in mij wat zorgt voor een schuldgevoel.
Boodschappen doen met een kind is voor velen een uitdaging, ook voor mij. Op woensdagen is het bij mij boodschappendag. Ik heb die dag vrij en vind het prettig om dan mijn “grote” boodschappen te doen. Ik vind het fijn om zelf mijn verse producten uit te zoeken en geïnspireerd te raken door de producten die ik onderweg tegenkom.
Tijdens mijn zwangerschap had ik helemaal bedacht hoe ik dat zou doen. Ik ging van 5 dagen, maar 4 dagen werken. Mijn dochter ging 3 dagen naar de opvang en mijn moeder kwam 1 dag oppassen. Na 2 jaar kwam ik erachter dat ik helemaal opgebrand was. Er zat geen energie meer in. Zoveel zal er toch niet veranderen?
In een verhitte discussie krijg ik ‘je lijkt op je moeder’ naar mijn hoofd geslingerd. Deze zin zorgt er bij mij voor dat ik uit balans raak. Ik word verdrietig, maar ook heel vurig. Er gaat een bepaalde emotie door mij heen die mij nog kwader maakt. Hoe komt het toch dat dit zoveel met mij doet?
