Nu ik weer thuiszit met de kinderen komen er weer wat herinneringen naar boven. Het is maandagochtend en we zijn nog maar net begonnen of er is al een mega botsing tussen Esmée en mij. Op de achtergrond hoor ik Seppe mopperen waarom hij niet achter de Playstation mag….. De ellende is weer begonnen. Tenminste dat voelt nu even zo. Ik ben namelijk geen juf! Ik ben een mama die dat soms al lastig genoeg vindt helemaal als mijn menstruatie eraan komt! En toch begint 2021 met een Lockdown. De scholen zijn dicht, het is koud buiten en ik voel me alles behalve ontspannen.

Iedereen wil op wat voor manier dan ook in zijn leven gehoord en gezien worden. Dit kan door je werkgever zijn of je buurvrouw, je collega je ouders. Mensen willen gehoord en gezien worden. Vanuit het kindertolken kom ik dat regelmatig tegen. Dat de cliënt onvoldoende gezien is door zijn of haar ouders/ een juf of meester. Gedurende je leven raak je gewond. Dit hoort erbij en maakt je tot wie je nu bent. Dit maakt ook dat jij de keuze kan maken om het anders te doen.

In de roze wolk boekjes staat vaak “op het moment dat ik mijn kind vasthad wist ik wat ik moest doen”. Ook in mijn omgeving wisten ze me te vertellen dat ik het dan gewoon zou weten. Ik geloofde er heilig in dat dit ook bij mij het geval zou zijn. Ik vertrouwde daar dan ook helemaal op. Op het moment dat ik Esmée in mijn armen had werd ik toch wat lichtelijk panisch. Ik had namelijk geen idee wat ik moest doen. Of kwam dat omdat mijn omgeving zo goed wist wat ik moest doen?

Ik heb Robert leren kennen toen ik 16 was. Dit jaar kennen we elkaar 21 jaar. In die 21 jaar hebben we alle emoties met elkaar wel meegemaakt. Het is elke keer weer zoeken naar de juiste balans. Elke dag is namelijk anders. Elke dag kom ik anders uit bed, maar mijn gezin en mijn omgeving ook. Dit heeft invloed op mij en ook op de manier waarop ik in balans ben. Als alles helemaal in balans is dan voel ik me bijna verlicht. Deze dagen komen helaas zelden voor. Er is altijd wel wat….. zo ook in een relatie.

Het feest is weer begonnen. De kinderen zijn weer naar school. De ouders weer naar hun (thuis) werk. De structuur zit er weer goed in. Op tijd opstaan. Chagrijnige kinderen in de ochtend, omdat mama wil dat ze tempo maken. Wat moet er eigenlijk veel gebeuren in de ochtend. Ik hoor mezelf als een militaire commando bevelen roepen. Kom even door eten. Nou aankleden, wassen en tandenpoetsen. Over 10 minuten moet we weg kinderen even opschieten nu. Ben je al naar de wc geweest? Wat willen jullie mee naar school? Broodje, fruit? Kom even antwoord we moeten zo weg.

De afgelopen 3 weken zijn voorbij gevlogen. Wij zitten alweer op de helft van de schoolvakantie. Voor mijn gevoel heb ik ze sinds half maart al thuis zitten. De periode dat ze hier in het noorden volledig naar school zijn gegaan was echt minimaal. Net weer in het ritme om weer uit het ritme te gaan. Wat is het toch een bizarre tijd.

Als ik toen had geweten wat ik nu weet, had ik het heel anders gedaan. Alleen toen wist ik het niet. Op het moment dat mijn vliezen braken was ik 36 weken en 6 dagen. Dit had ik niet verwacht. Het bed voor de thuisbevalling zou de volgende dag komen en ik was nog maar 4 dagen met verlof. Van de spanning kreeg ik de slappe lach en ging maar op de wc zitten. Stel je voor dat alles nat zou worden…

Ja mama heeft vanaf volgende week weer tijd! De kinderen gaan weer naar school en de agenda stroomt weer langzaam vol. Het is weer tijd voor mezelf! Volgende week staan op het programma de schoonheidssalon, een shiatsu-massage, coaching gesprekken en de kapper. Man, man, man wat heb ik dat verdient na de afgelopen 2 maanden ?